Prolog czy coś.

"Naprawdę widzimy więcej, niż istnieje w rzeczywistości"

Czy jeszcze kilka lat temu wyobrażałam sobie, że właśnie tak będzie wyglądać moja rzeczywistość? Moje małe mieszkanko było niewielkim kawałkiem wyciągniętym z tego ogromnego świata, gdzie nikt oprócz mnie i mojej córki nie ma dostępu, gdzie nikt nie może nas skrzywdzić. Siedzę pod kraciastym kocem w zbyt dużej koszulce i piję zieloną herbatę z wielkiego kubka. Oglądam jeden z programów śniadaniowych. Widzę go. Człowieka spełnionego. Z kochającą narzeczoną. Jeden z najlepszych rozgrywających w Polsce, jak nie na świecie. Jednak jedno się nie zmieniło. Dla mnie jest wciąż tym samym dwudziestolatkiem w którym na zabój byłam zakochana. I chyba nadal jestem. Tym samym rozpoczynającym dopiero wielką karierę w Sulechowie chłopakiem. Tym samym gościem, którego bezwzględnie okłamałam. Od sześciu lat sama wychowuje nasze dziecko. A on? Niczego nie jest świadom. Nazwałam ją Pola. Już od początku naszego związku, kiedy planowaliśmy wspólną przyszłość zawsze mówiliśmy sobie, że naszą wspólną córkę nazwiemy właśnie tak. Dotrzymałam obietnicy. Po dowiedzeniu się o jego przeprowadzce do Częstochowy zachowałam się egoistycznie.Późniejsza wiadomość o dziecku jeszcze pogorszyła sprawę. Broniłam się tym, że ta wiadomość zniszczyłaby jego karierę. Jestem zdania, że radziłam sobie i nadal radzę. Ale prawda jest taka, że robi się coraz gorzej. 

Pola chce wiedzieć kim jest jej tata. A ja? Co mam jej powiedzieć? "Hej Kochanie, Twój tata nie wie nawet o Twoim istnieniu! Bo przecież mama była na tyle głupia, żeby zostawić faceta swojego życia, tylko dlatego, że ten spełniał swoje największe marzenia". Wiem, że będę musiała to jakoś rozwiązać. Nie ma nawet mowy o rzekomym spotkaniu z Łukaszem czy coś podobnego. Jestem tego w stu procentach pewna i nie chcę nawet do takiego czegoś dopuścić.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nie skończyłam jednego, biorę się za drugie.

   Nie wiem co z tego będzie.

Naivy.

xoxo.